Gosari-analisia egin dugu gaur prentsarekin azken albisteetaz, Konponbideaz eta Sarek datozen hilabeteetan egingo dituen ekimenetaz hitz egiteko. Hona hemen laburpen esandakoaren laburpena:

Duela urte t´erdi, horrelako gosari batean, aurtengo urtearekiko genituen itxaropenak helarazi nahi izan genizkizuen, 2017. urtea konponbidearen bidean aurrera pausoak emango ziren urtea izango zela. Pixkanaka, motel baina pixkanaka, gure itxaropenak egi bihurtzen ari dira.

Zergatik uste degun hau?

• Aurreko Apirilaren 8an, ETA berek bigarren erabaki garrantzitsuen hartu zuen, armagabetzea. Egun arma gabeko antolakunde bat da.
• Azken hilabeteotan, beraien agenda ez zeuden gai batzuekiko garapen positibo bat ikusten ari gara talde politiko eta sindikal batzuen aldetik:
  • Urrunketaren amaiera
  • Larriki preso gaixoen askatzea
  • Eszepziozko legediaren berrikuspen kritiko bat
• PSE eta Unidos Podemos alderdiek konponbidearen aldeko jarrera erakutsi dute
• Horrela, aurreko asteazkenean, Eusko legebiltzarrak, Sara Majarenasen askatasuna eskatu zuen, PPren kontrako bozkekin bakarrik.
• Atzo, talde politiko guztiek, alderdi bera izan ezik, larriki preso gaixoen askatasunaren alde azaldu ziran.

Sare Herritarretik, erabaki hau begi onez hartzen dugu, batzordean, SARE eta Etxeraten konparezentzien ondotik datozen erabakiak, larriki preso gaixo hauek artatzen dituen medikuen kolektiboa ahaztu gabe. Eskertu nahi dugu, bere garaian Eusko Legebiltzarrari egindako eskaera kontutan hartu delako, gainera duela gutxi Nafar paramentuan eskaera berdina sartu dugu.

Hau da ibili behar dugun bidea, pertsona guztien eskubideen defentsan eman beharreko pausuak, baita preso daudenenak ere, ETAren jarduera indarrean egongo balitz jardutea amaitu da. Hauek dira garai berriak, hizkera eta emaitza berrien garaia.

Baina pausuak ematen jarraitu behar dugu, bide beretik, beharrezkoa da gehiengo politiko berriak, Autonomi erkidegoan zein Nafarroan daudenak, Espainiar parlamentura zabaltzea. Horregatik deialdi bikoitza egiten dugu, euskal instituzioei, iniziatiba har dezaten presoen eskubideen defentsan, eta espainiar parlamentuari, beraien legea errespetatzeko eskatzeari.

Era berean, presoen kolektiboa ematen ari den eztabaidari errespetu osoa izateko eskatzen dugu, inungo kanpo injerentziarik gabe eman dezaten. Gai hau hartuz, honi buruz zabaldutako mezu batzuei buruzko argipen batzuk eman nahi ditugu:

• Euskal presoek ez dute urrunketa beraiek nahi dutelako pairatzen. Gradu garapenak, tratamendu taldeak proposatzen ditu eta onartu “juez de vigilancia penitenciaria” delakoak. Beraz, erabaki tekniko-politiko-juridiko bat izaten jarraitzen du. Ez da zilegi, espainiar presoen %1,5 soilik baldin badago lehen graduan, euskal presoen kasuan %95,5 a izatea.
• Kartzelako onurak ere ez daude presoen esku. Tratamendu juntaren esku baizik.
• 70 urtetik gorako presoak ere ez dira beraiek kartzelan jarraitzearen erantzule, naiz eta gehiengoek euren zigorraren 3/4ak beteak izan.
• Urrunketa presoen borandate ezarengatik indarrean dagoela esatea, egiari muzin egitea da. Urrunketa politika, zeinak kartzela lege arrunta urratzen duen, erabaki politiko izan zen, beraz erabaki politiko bat izan behar da honi amaiera emateko.
• Inork ez diezaiela presoei legea aplikatzeko beste kondiziorik eskatu. Eskubideak hori bait dira, eskubideak, ez daude inungo baldintza zein txantaiei lotuta.

Estatua irabazle eta galtzaileen eszenatokian mantentzen da, zeinak konfrontaziorako dinamika batean murgiltzen da eta euskal gizarteak hainbeste nahi duen elkarbizitza batetik oso urruti dagoen.
Hortik, espainiar estatuak arazoa ez duela armarik gabeko antolakunde batekin, baizik eta euskal gizartearekin duela esaten dugu, konponbidearen alde egiten duen euskal gizarte batekin. Gizarte hau, konponbidean protagonista izango den gizarte hau.

“0 Km” kanpainarekin, elkarbizitzan oinarria duen agertki batera aurrera egin nahi dugu. Horregatik, eta datorren urtarrileko manifestaziorarte, gure indarrak giza eskubideen defentsan jarri nahi ditugu, herriz herri, auzoz auzo, lantoki edo ikastoletan….

Euskal herrian nahi ditugu, eta orain nahi ditugu. Larriki preso gaixoak bizirik eta etxean nahi ditugulako. Eszepziozko legediaren baitan jarritako zigorrak berrikusi behar direlako, eta lege arruntaren arabera aplikatu behar direlako, inungo erabaki impartzialik gabe, gizatasunez, eta legalki.

Ez dugu presoen umeen egoeraz ahaztu nahi, ez eta pairatzen duten eskubide urraketaz. Lanketa ezberdin batzuk ere garatuko ditugu, “umeen nazioarteko egunean”,azaroaren 20aren bueltan inflexio puntu batekin.

Horrela, Foro Sozialarekin elkarlanean jarraituko dugu, eta talde politiko, zein eragile ezberdinekin elkarrizketak jarraituko ditugu, euskal gizartea eta euskal instituzioak elkarrekin abiatu daitezen.

Jurista munduko kolektiboekin ere lanean jarraituko dugu, presoen eta heuren senideen eskubide urraketekin zer ikusia duen guztiarekin.

Hauek dira, SAREk datozen hilabeteotan emango diauen lanketetako batzuk, lan asko, baina 2018an urtarrileko manifestazioarekin aurrera egingo duena. Berriro ere, euskal gizartearen aniztasunaren eta arduraren eredu bat izango delarik.